İspanyolca Deyimler - Caérsele a Alguien los Anillos - İncilerin Dökülmez
Latin Amerika Edebiyatından Çeviriler - V (La Casa Tomada - Julio Cortazar)
Evi seviyorduk çünkü geniş ve eski olmasının yanında (artık
eski evler içindeki malzemelerden para kazanmak için parça parça satılır
durumda) çocukluğumuzun, anne babamızın ve onların anne babalarının anılarını
taşıyordu.
İrene ve ben evde yalnız yaşamaya alışmıştık, sekiz kişinin
birbiriyle karşılaşmadan yaşayabileceği bu evde iki kişi yaşamak bir çeşit
delilikti. Saat yedide kalkar, sabahı temizlik yapmaya ayırırdık, saat on bir
olunca, kalan odaların temizliğini Irene’ye bırakır ve mutfağa geçerdim. Öğle
yemeğimizi gün ortasında yerdik, hiç şaşmazdı; yemeğin ardından birkaç parçadan
ibaret bulaşığı da yıkardık ve yapacak başka da bir iş kalmazdı. Yemeğimizi
yerken sessizleşir, evin büyüklüğünü ve temizlik işine nasıl yetiştiğimizi
derin derin düşünürdük. Bizi evlenmekten alıkoyanın bu ev olduğuna inandığımız da
olurdu. İrene, ortada önemli bir sebep yokken iki talibini geri çevirmişti,
benim Maria Esther adındaki sevgilim sözlenmeye bile vakit bulamadan vefat
etmişti. Kırklı yaşlarımıza, sade ve sessiz bir evlilik yaşayan çiftler gibi
girmiştik. Büyük büyük anne ve babalarımızın bu evde yaşarken sulayıp yeşerttiği
soyağacı bizden sonra kökünden sökülecekti. Bir gün o evde ölüp gidecektik, aylak
kuzenlerimiz eve konacak, arsasını ve tuğlalarını satıp zenginleşmek için onu yerle
bir edeceklerdi; ya da çok geç olmadan evi biz yıkacaktık ki bu daha adil
olurdu. İrene, bu dünyaya kimseyi rahatsız etmemek koşuluyla gelmiş gibiydi.
Sabah rutinini tamamladıktan sonra günün geri kalanını yatak odasındaki sofanın
üzerinde örgüyle uğraşarak geçirirdi. Kendini örgüye neden bu kadar verdiğini
bilmiyorum, bence kadınlar başka bir işle uğraşmamak için bir bahane ararken icat
etmişlerdi örgü örmeyi. Gerçi İrene öyle değildi, örgüleri her zaman bir işe
yarardı; kış için kazaklar, benim için çoraplar, kendisi için sabahlıklar ve
yelekler örerdi. Bazen bir yeleği örer fakat orasını burasını beğenmeyip hemen
geri sökerdi; sepetin içinde birkaç saat önce sahip oldukları şekli kaybetmemek
için direnen kırışmış iplik yığınlarını izlemekten keyif alırdım. Cumartesileri
yün almak için şehre inerdim; İrene benim zevkime güvenir, seçtiğim renkleri
beğenirdi, onca yumak almışımdır daha içinden birini bile iade etmiş değildir.
Ben de bu fırsattan yararlanarak kitapçıları dolanır, Fransız edebiyatında
herhangi bir yenilik var mı diye fuzuli sorular sorardım. 1939’dan beri
Arjantin’e kayda değer hiçbir şey gelmemişti.
Ben size evden bahsetmek istiyorum, evden ve Irene’den, zira benim bir önemim yok. Örgü olmasaydı Irene ne yapardı acaba? Bir kitabı yeniden okuyabilirsin ama bir kazağı tamamladıktan sonra onu öylece yeniden örmenin bir yolu yok. Komidinin alt çekmecesini beyaz, yeşil ve lila şallarla doldurmuştu. Naftalin kokuyordu, tuhafiye tezgahındaymış gibi üst üste yığılmışlardı; bunlarla ne yapmayı düşündüğünü sormadım bile. Yaşamak için çalışmaya ihtiyacımız yoktu, tarlalar sayesinde her ay ödeme alıyorduk ve para birikiyordu. İrene sadece örgüyle vakit geçiriyordu, bu konuda müthiş yetenekliydi. Bir örümcek maharetiyle işleyen ellerini, şişlerin gidiş gelişini ve sepetlerin içine bırakılan yumakların dönüşlerini izleyerek saatler geçirirdim. Müthiş bir uğraştı benim için.
Evin bölümlerini unutmak ne mümkün! Rodriguez Pena'ya
cepheli olan en arka kısımda yemek odası, goblenlerin asılı olduğu oturma
odası, kütüphane ve üç büyük yatak odası bulunuyordu. Banyo, mutfak ve yatak
odalarımız ve büyük oturma odasının bulunduğu ön kanadı bu bölümden sadece
büyük meşe kapıya sahip bir koridor ayırıyordu. Eve fayans döşeli bir antreden
giriliyordu ve iç kapı oturma odasına açılıyordu. Antreden giren birisi iç
kapıyı açınca oturma odasına erişiyordu; oturma odasının iki yanında yatak
odalarımız, tam karşısında ise arka kısma giden koridor kalıyordu, bu
koridordan ilerlendiğinde meşe kapıya erişiliyor, bu kapıdan geçildiğinde evin
diğer kısmı başlıyordu. Meşe kapıya gelmeden hemen önce sola dönüldüğünde biraz
daha dar olan başka bir koridor sizi mutfak ve banyoya götürüyordu. Meşe kapı
açık olduğunda evin büyüklüğü anlaşılıyordu; kapı kapalı olduğundaysa içinde
güçlükle hareket edilen herhangi bir apartman dairesine benziyordu. İrene ve
ben evin ön kısmında yaşıyorduk ve meşe kapıdan ötesine -temizlik söz konusu
değilse- neredeyse hiç geçmiyorduk. Mobilyaların üzerini inanılmaz derecede toz
kaplıyordu! Buenos Aires temiz bir şehir olmasını kesinlikle vatandaşlara
borçluydu. Havada çok fazla toz vardı, bir rüzgar esmeye görsün, hemen mermer
sehpaların üzeri ve makreme örgülerin arası tozla kaplanırdı; tüylü toz temizleyici
kullanarak bu tozları hakkıyla çıkarmak için çok zahmet çekerdik, üstelik
tozlar uçar ve havada asılı kalır sonra tekrar mobilya ve piyanoların üzerine
inerdi.
—Emin misin?
Başımı salladım.
—Öyleyse —dedi şişleri yerden alırken— bu kısımda yaşamamız
gerekecek.
Ben özenli bir şekilde mate hazırlıyordum ama onun yapmakta
olduğu işe devam etmesi biraz zaman aldı. Hatırladığım kadarıyla gri bir yelek
örüyordu; o yeleği seviyordum.
İlk birkaç gün sancılı geçti çünkü ikimizin de sevdiği pek
çok şey ele geçirilen kısımda kalmıştı. Fransız edebiyatı kitaplarımın tamamı
kütüphanedeydi. İrene bazı örtüleri ve kışın onu çok sıcak tutan terliklerini
özlüyordu. Ben ardıç pipomu arıyordum, İrene'nin aklında yıllar öncesinden
kalma bir Hesperidin şişesi gelip duruyordu. Sıklıkla (ama sadece ilk günlerde)
şifonyerin çekmecelerinden birini kapatıyor ve üzgün bir şekilde birbirimize bakıyorduk.
—Burada değil!
Aradığımız şey, evin diğer tarafında kaldığı için artık
bulamayacağımız eşyalardan biri dahaydı. İyi yanları da vardı bu durumun.
Mesela temizlik çok kolaylaşmıştı. Geç saatte - diyelim ki saat dokuz buçukta-
uyansak bile on bir olmadan işimizi bitirip kollarımızı kavuşturmuş oluyorduk.
İrene benimle birlikte mutfağa girmeye başladı, öğle yemeğini hazırlarken bana
yardımcı oluyordu. İyice düşündük ve karar aldık: ben öğle yemeği hazırlarken o
akşam için soğuk yenebilecek yemekler hazırlayacaktı. Bu iyi bir karardı zira hava
karardıktan sonra yemek pişirmek için yatak odalarımızdan çıkmak bizi rahatsız
ediyordu. İrene’nin yatak odasındaki masa ve soğuk yemekler bize yetiyordu.
İrene de mutluydu; örmek için daha fazla vakit buluyordu. Kitaplar yüzünden
biraz canım sıkılmıştı ama kardeşimi üzmemek için babamın pul koleksiyonunu
karıştırmaya başladım, zaman öldürmeme yardımcı oluyordu. Keyfimiz yerindeydi,
her birimiz kendi istediğimiz işlerle uğraşıyor, vaktimizin büyük kısmını daha
rahat olduğu için İrene'nin yatak odasında geçiriyorduk. Bazen İrene “Bulduğum
şu modele bir bakıver. Sence de yoncaya benzemiyor mu?” derdi. Ben de, arada
bir, Eupen-Malmédy'den bir pulun ne kadar kıymetli olabileceğini görmesi için
gözlerinin önüne küçük bir kağıt karesi uzatıyordum.
İyiydik ve yavaş yavaş düşünmemeye başladık. Düşünmeden
yaşayabiliyor insan. (İrene sayıklamaya başladığında hemen uyanıyordum. Bazen
bir heykelin donukluğunu bazen de bir papağanın gevezeliğini andıran,
gırtlaktan değil, rüyalardan gelen o sese hiç alışamadım. İrene'nin dediğine
göre benim uykum arada sırada battaniyenin yere düşmesine neden olan büyük
sarsıntılardan ibaretti. Yatak odalarımızın arasında oturma odası vardı, ancak
geceleri evdeki her sesi duyabiliyorduk. Nefes alışlarımızı, öksürüklerimizi
duyuyor, yatağın başucundaki lambanın düğmesine doğru hamle yapışımızı ve
karşılıklı ve sık yaşanan uykusuzlukları hissedebiliyorduk. Bunun dışında evde
her şey sessizdi. Gündüz evdeki gündelik sesler, örgü iğnelerinin metalik
sürtünmesi, pul albümünün sayfalarının dönerken çıkardığı hışırtı hüküm sürüyordu.
Meşe kapının çok büyük olduğunu söylemiştim sanırım. Ele geçirilen kısımda
bulunan mutfağa ve banyoya gittiğimizde yüksek sesle konuşurduk ya da İrene ninniler
söylerdi. Mutfakta başka seslerin araya girmesine izin vermeyecek kadar çok
çanak çömlek ve bardak şangırtısı olurdu. Orada sessizliğe nadiren izin
verirdik ama yatak odalarına ve oturma odasına dönünce ev sessizleşirdi,
birbirimizi rahatsız etmemek için adımlarımızı daha yavaş atardık. Sanırım bu
yüzden İrene rüyasında yüksek sesle konuşmaya başladığında ben hemen
uyanıyordum. Her şey tekrar etmesine rağmen farklı sonuçlar doğuruyordu.
Bir gece susadığımı hissettim ve yatmadan önce Irene'ye mutfağa gidip kendime
bir bardak su dolduracağımı söyledim. Yatak odasının kapısındaydım -o örgüsünü
örüyordu- mutfaktan gelen bir sesi duydum; mutfaktan ya da banyodan geliyor
olabilirdi, koridorun kıvrımı sesi boğuyordu. Aniden durmama şaşıran İrene tek
kelime etmeden yanıma geldi. Sesleri
dinlemeye koyulduk, seslerin meşe kapının bu tarafında, mutfak veya banyoda hatta
koridorun kıvrımında, yani neredeyse yanımızda olduğunu açıkça fark ettik.
Birbirimize bakmaya bile vakit bulamadık. İrene'nin kolunu tuttuğum gibi arkama
bakmadan koşmaya başladım. Arkamızdan gelen sesler daha boğuk olmalarına rağmen
sürekli büyüyordu. Kapıyı kapattım, antrede durmuştuk. Artık hiçbir şey duymuyorduk.
— Bu kısmı aldılar, dedi Irene.
Örgüsü ellerinden sarkıyordu, yün ipler kapıya kadar gidip altında kayboluyordu.
Yumakların diğer tarafta kaldığını görünce örgüyü elinden bıraktı. “Bir şey
almaya vaktin oldu mu?” diye sordum faydasızca. “Hayır, hiçbir şey alamadım”
dedi. Üzerimizdeki giysilerle kalmıştık. Yatak odamın dolabında on beş bin peso
olduğunu hatırladım ama artık çok geçti. Kol saatim yanımda olduğu için saatin
gece on bir olduğunu gördüm. Kolumu İrene'nin beline doladım -sanırım ağlıyordu-
ve sokağa çıktık. Uzaklaşmadan önce içim yanarak dış kapıyı kilitledim ve
anahtarı kanalizasyona attım. Mazallah blisin birinin aklına hırsızlık gelir, o saatte
-zaten ele geçirilmiş olan- eve falan girerdi.
İspanyolcasından çeviren: Ercan Bayraz
Röportajlar - Alejandro Jodorowsky I - Bütün Bunları Aptal Bir İhtiyara Dönüşmemek İçin Yapıyorum
serinin ikinci çevirisini jodorowski'ye ayırıyorum. tamamını olduğu gibi çevirdiğim röportajın latercera.com sitesinde yayınlanan orijinaline buraya tıklayarak erişebilirsiniz.
Günümüzün çizgi roman dünyasını nasıl yorumluyorsunuz?
Benim işim canlı ve şimdiki zaman
içerisinde biriken bir iş. Bir dahi olan Moebius ile yaklaşık 30 yıl çalışma
şansına sahip oldum. Şu anda José Ladrönn ile birlikte Los hijos del Topo'nun
ikinci bölümü ve simya bakış açısıyla Fransa tarihini anlatan Los caballeros de
Heliópolis'in üçüncü cildi üzerinde çalışıyorum. Ayrıca El
Papa Terrible'nin dördüncü cildi ve Sangre Real'in yeni sayısı da
var. Bütün bunları aptal bir ihtiyara dönüşmemek için
yapıyorum.
Psikobüyü
(Psikomaji)
filminin konusu nedir?
Film, psikanalizi tamamlayan psikobüyü
tekniğine genel bir bakış açısı sunuyor. Psikanaliz sadece sözlerle, psikobüyü
ise eylemlerle tedavi eder. Çekimler tamamlandı ancak filmin gösterime girmesi
için Cannes Film Festivali'nin kararını bekliyoruz ve bunu 15 Şubat'tan önce
öğrenemeyeceğim.
Psikobüyü’nün arka planında ne var?
Marsilya Tarotu üzerinde çalışmaya
başlamam önemliydi. O zamanlar cadılar tarafından para kazanmak için kullanılan
bir kart oyunuydu. Tarotun kökeni Orta Çağ'a dayanır ve en az Kitab-ı Mukaddes
kadar derindir. Artık tarot bakarken gelecek okumasını ortadan
kaldırıyorum ve kişinin bugününü ve geçmişten gelen sorunlarını analiz
ediyorum.
Biyografik hikayenizin üçüncü bölümü
nasıl ilerliyor?
Para topluyoruz. Benim olayım auteur
sineması, bu yüzden crowdfunding yapıyorum. Viaje esencial
Fransa ve Meksika'daki deneyimlerimi anlatıyor. Bir sürü şey var, bu yüzden bir
senaryo hazırlıyorum. Yarısına geldim.
Fransa bölümünü yazdım. Sana bir şey söyleyeyim mi? 17 Şubat'ta 90 yaşıma
giriyorum ve buna inanamıyorum! İnsanın yaşını hissetmediğini söyleyebilirim,
Nicanor Parra'yı çok iyi anlıyorum. İnsan sevdiği işi yapmaya devam ettiği
sürece yaşlanmıyor.
Bu
hafta Parra'nın birinci ölüm yıldönümüydü...
Bir yıl ha! Parra benim ruhani öğretmenimdi. Onu
Enrique Lihn ile keşfettiğimizde henüz Antipoemas'ı
yayınlamamıştı. Sonra El
Quebrantahuesos’u hep birlikte
hazırladık. Poesía sin
fin’de benim 100 yaşında olduğum ve kendime tavsiye verirken
göründüğüm bir sahne var. Şili'de çekim yaptığım için, o sahne için önceden Las
Cruces'te (2015'te) Nicanor'u görmeye gittim. Parra'nın söylediklerini
ezberledim ve o sahnede tekrarladım.
Bugün
Şili'deki aile çatışmasında, onun ilerleyen yaşlarında akli melekelerinin
yerinde olmadığını öne sürüyor...
O 100 yaşındayken ben Parra ile konuştum ve
sapasağlamdı. Zihni hiç zarar görmemişti. Tek sorun bacaklarında bir sorun
olmasıydı, iyi hareket edemiyordu ama zekası mükemmeldi.
Siz
yolculuk yapmakta zorlanıyor musunuz?
Uçakla yolculuk yapmak zor oluyor. Bir
defasında, Guadalajara Kitap Fuarı, konuk yazarlar olarak Nicanor Parra, Isabel
Allende ve beni davet etti. Allende, çok depresif olduğunu belirterek gitmedi.
Nicanor "Kronos nedeniyle gelemeyeceğim” dedi. Onları ben temsil ettim.
Şimdi ben de Parra gibiyim, bana New York'ta bir serginin açılışını teklif
ediyorlar ve ben burada kalmayı tercih ediyorum.
Paris’te
yaşamaya devam mı edeceksiniz?
Ben Paris’te yaşamıyorum, ayakkabılarımın içinde
yaşıyorum. Benim vatanım ayakkabılarım (gülüyor). Paris’teyim çünkü hayatımı
çizgi romandan kazanıyorum. Ama öldüğümde küllerimin stratosfere savrulmasını
isterim. Bedenime bağımlı değilim.
Şili
ve Fransız vatandaşlığınız var, değil mi?
Pasaportumun süresi doldu ve şu anda Şilili
değilim, kültür alanında çok önemli biri olduğumu söylüyorlar ama bana Ulusal
Sanat Ödülü'nü bile vermiyorlar!
Bu
"El pago de Chile"* dedikleri şey herhalde...
Bence öyle. Parra bunu söyledi ama Şili'den hiç
ayrılmadı, Pinochet döneminde bile. Kalmam gerekiyordu ama yapamadım çünkü
Şili'de kendimi gerçekleştiremiyordum. Roberto Matta'nın bir keresinde bana
şöyle dediğini hatırlıyorum: "Herkes Fransa'da başarılı olmanın zor
olduğunu söylüyor ve ben de size çok kolay olduğunu, sadece ilk 50 yılın zor
olduğunu söylüyorum".
Röportajlar - Roberto Bolaño - I
röportaj serisinin ilk yazısını roberto bolaño'ya (tabii ki) ayırıyorum. critica.cl sitesinden sadeşleştirerek çevirisini yaptığım röportajın orijinaline ve bütününe buraya tıklayarak erişebilirsiniz.
Luis García — Vahşi Hafiyeler romanı ile Herralde Roman Ödülü'nü kazandınız. En başından bugünlere nasıl geldiniz?
Roberto Bolaño —Birazcık sağlıksız bir neşeyle geldim. O zamanlar Figueres ve Cadaques'in arasında bulunan Roses'de çalışıyordum, ancak hayatımda göz alıcı hiçbir şey yoktu, göz alıcı kelimesini sanat veya gösteri dünyasında çalışan (aslında, sanat ve gösteri dünyası arasındaki farkı bildiklerinden çok şüpheli olduğum) yüzlerce Latin Amerikalı sürgün tarafından anlaşıldığı ve örneklendiği gibi yorumluyorum. O zamanlar takı satıyordum, yani kendi küçük işim vardı ve Binbir Gece Masalları'ndaki bir Arap gibi ya da Prag gettosundaki bir Yahudi gibi yaşıyor, çeşitli takı parçalarının muhteşem isimlerini öğreniyordum. Öğle saatlerinde limandaki dalgakıranda dalışa gidiyordum, burada hala ahtapot görmek mümkündü. Ahtapotlar beni gördüklerinde uzaklaşıyorlardı ve ben de onlara dokunmadan, uzun bir süre takip ediyordum. Akşamları, günün kazanç ve kayıplarını hesaplayıp oldukça kalın bir deftere yazdıktan sonra, yere uzanarak (masam yoktu) yazmaya başlıyordum. Bazen o gün gördüğüm ahtapotun gözlerini düşünüyordum ve bu bende muhteşem bir his uyandırıyordu. Bir dolandırıcılığın kurbanı olmasaydım, muhtemelen hala aynı işi yapıyor olurdum.
L.G.
—Zafer kazanmış bir insan olmak nasıl bir duygu? Yani yirmi yıl içinde marjinal
bir yazar olmaktan çıkıp Herralde Roman Ödülü'nü ve ardından Rómulo Gallegos
Ödülü'nü kazanmak nasıl bir his?
R.B.
—Zafere inanmıyorum. Aklı başında olan insanlar zafere inanmaz. Ben, zamana
inanıyorum. Elle tutamasak da, zaman kavramında bir gerçeklik
var, zafer böyle bir gerçekliğe sahip değil. Muzaffer insanlar kentinde dünyanın en sefil insanları yaşar ve ben ne o noktaya ulaştım ne de kendimi o
noktaya ulaşacak durumda görüyorum.
L.G.
—Sizin gibi bir Şililinin Girona sahilinde ne işi var? Sizi burada kalmaya ikna
eden ne?
R.B.
—Burayı seviyorum. Başka bir yerde yaşasaydım, sanırım oraya da alışır ve az
çok mutlu bir hayat sürerdim. Baba tarafım göçmen bir aile, büyükbabam
Galiçyalı, büyükannem ise Katalan. Babam Şili'de doğdu, sonra Meksikalı oldu. Benim ailem ya da ailemin bir kısmı işçi sınıfına mensup, işçi sınıfının
bir burjuva icadı olan anavatana inanmayı bırakması için birazcık teşvik
edilmeye ihtiyacı var, burjuva derken Fransız burjuvazisini olduğu kadar Sovyet
burjuvazisini ya da Çin burjuvazisini de kastediyorum. Ancak şunu da kabul
etmeliyim ki ben neredeyse her zaman çoğunluğa karşıyım ve anavatan kavramı
çoğunluğun (yurttaşların) kendi dogmalarını, cezalarını ve ödüllerini en ikna
edici şekilde dayattıkları yerdir.
L.G. —Meksika'da uzun süre yaşayan biri olarak kendinizi boom akımıyla mı yoksa crak kuşağıyla
mı daha çok özdeşleştiriyorsunuz?
R.B.
—Hayır, kendimi hiç bir şekilde boom akımıyla özdeşleştirmiyorum. Cortázar ve
Bioy gibi sık sık yeniden okuduğum çok iyi yazarlar içermesine rağmen, boom'dan
gelecek en küçük bir sadakayı bile kabul etmem. Boom, başlangıçta -neredeyse
her şeyde olduğu gibi- çok iyiydi, çok teşvik ediciydi, ancak boom'un mirası
korkutucu. Örneğin, Garcia Marquez'in resmi varisleri kimdir? Isabel Allende
mi, Laura Restrepo mu, Luis Sepulveda mı yoksa başka birileri mi? Bana göre
Garcia Marquez, gittikçe daha çok Santos Chocano ya da en iyi ihtimalle
Lugones'e benziyor. Peki Fuentes'in resmi varisleri kimdir? Vargas Llosa’nın?
Neyse, bu konuyu kapatalım. Okurlar olarak görünüşe göre hiçbir çıkışın
olmadığı bir noktaya ulaştık. Yazarlar olarak kelimenin tam anlamıyla bir
uçuruma vardık. Karşıya geçmenin bir yolu yok, ama geçmek zorundayız ve bizim
işimiz de bu; karşıya geçmenin bir yolunu bulmak. Görünen o ki, bu noktada
ebeveynlerin (ve bazı büyükanne ve büyükbabaların) geleneği hiçbir işe
yaramıyor, aksine bir yük haline geliyor. Uçurumdan düşmek istemiyorsak bir
şeyler yaratmalı, cüretkar olmalıyız, ancak bu da hiçbir şeyi garanti etmiyor.
L.G.
—Sindirilmesi zor olan hikayeler yazma eğilimindesiniz. Romanlarınız hayata ne
borçlu?
R.B.
—Her şeyi. Her şeyini hayata borçlu olmayan hiçbir şey yoktur.
L.G.
—Peki şiiriniz? Onları kimden miras aldınız?
R.B.
Şiirsel bir eser genellikle bir kütüphanenin, bir yaşamın ve o yaşama ait
atılımların sonucudur. Bu anlamda, bir ya da on şair ismi zikretmek
faydasızdır, binlerce şair var, üstelik bu şairlerin etkisi her zaman göreceli,
yaşanan serüvene bağlı. Serüven derken sadece yolculuğu ve riski kastetmiyorum,
aynı zamanda hastalıkları, dostlukları, küçük ve gündelik olayları ve tabii ki
insanların tanrı, tanrıların da insan olduğu zamanlardan geriye kalan tek şeyi,
yani dostluğu kastediyorum. Pardon, eksik kaldı, aşk da var ama aşkın biraz
daha hassas bir yönü var.
L.G.
—Folklor ve hiciv sevenler arasında çok popüler olan Şiir Günlerinden
bazılarına katılmış olan siz, son dönem İspanyol şiirini nasıl yorumluyorsunuz?
R.B.
—Benim için yeni İspanyol şiiri hâlâ Leopoldo María Panero ve Pere
Gimferrer'den ibarettir. Doğrusu, Gimferrer'in çalışmaları çok ilgimi çekiyor,
sadece şiirsel çalışmaları değil, Gimferrer'in tüm çalışmaları. Miguel
Casado'yu da seviyorum, görünmezliğin peşindeymiş gibi davranan bir şair ama
aslında aradığı şey belirgin olmak. Bazen görünmezlik ve belirginleşmenin aynı şey
olduğu doğrudur.
L.G.
—Sizinle yapılan bir söyleşide, profesyonelliğe edebiyat yarışmalarında adım
attığınızı bu yarışmaların sizin için bir hayatta kalma aracı olduğunu duymuştum. Bunların doğruluk payı var mı?
R.B. —Tamamen doğrudur. Para kazanmak için her türlü edebiyat yarışmasına katılıyordum. Şiirlerimi ve aynı iki romanımı açılan bütün yarışmalara gönderiyordum. Hepsi bir ödül kazındı, hatta bazıları birden fazla ödül kazandı (isimlerini değiştirip farklı yarışmalara gönderiyordum). Beslenmek için gerekli bir faaliyetti diyebilirim. Edebiyat yarışmalarını konu alan «Sensini» adında bir öykü yazdım, «Llamadas Telefónicas» kitabımda yayınlandı. İspanya ve Latin Amerika'da önemli ödüller kazanmamı sağlayan, temelde melankolik olmasına rağmen içinde coşkulu anlar da barındıran bir dönemiydi hayatımın.
L.G.
—Kitaplarınızda yadsınamaz bir siyasi hava var. (Kendi ülkesinde terörist
olmakla suçlanan ve kendisini sürgün olarak gören birinden bunun aksi de
beklenemezdi). Peki neden İspanya'daki toplumsal hareketlere -örneğin Luis
Sepúlveda’nın katıldığı gibi- etkin bir şekilde katılmıyorsunuz?
R.B.
—Şili'de tutuklandığımda, aksanım Meksikalı olduğu için "yabancı
terörist" yaftası yedim. Bu yaftayı göğsümde bir şeref madalyası gibi
taşıdım. Ne yazık ki o madalya çok dayanmadı. Beni bir kontrol noktasında durduran
jandarma teğmeni muhtemelen şizofrendi ve belli ki kimse onun ne yaptığıyla
ilgilenmiyordu. Bazı Alman yayınlarında altı ay hapis yattığımı hayretle
okudum. Aslında sadece sekiz gün yatmıştım. Sosyal hareketlere katılma konusuna
gelince; Luis Sepúlveda'nın ne tür sosyal hareketlere katıldığı konusunda
hiçbir fikrim yok, ama eminim ki beni o kulübe almazlardı. Ne o kulübe ne de
bir başkasına. Kısacası, nezaketimden, inceliğimden, kesin kovulacak olmamın vereceği kötü histen onları korumak için katılmadığımı söyleyebilirim.
Başka bir şekilde söylemek gerekirse: onlar kendi siyasetleriyle ilgilensinler;
ben edebiyatla ve kendi siyasetimle ziyadesiyle meşgul durumdayım. Son bir
husus daha var; İspanya'da kendimi hiçbir zaman sürgün gibi hissetmedim, Meksika'da,
Orta Amerika'da veya İspanyolca konuşulan başka bir yerde kendimi hiçbir zaman
sürgünde hissetmedim.
L.G. —Nocturno de Chile'deki işkence seansları ve edebiyat
toplantılarını birleştiren hikayenin oldukça grotesk bir yanı var. Bu hikaye edebi
bir öğe olarak aklınıza nasıl geldi?
R.B.
—Bu olay gerçek ve herkes tarafından biliniyor, ancak yakın zamana kadar
Şili'de kimse bu konu hakkında açıkça konuşmadı. Santiago'daki
malikanesinde edebiyat toplantıları düzenleyen kadın bir yazar vardı; aynı kadının,
Letelier'in arabasına ABD'de bomba koyan ve Buenos Aires'te Prats'a suikast
düzenleyenlerden biri olan Amerikalı kocası ise evin mahzeninde tutsaklara
işkence yapıyordu. Elbette edebiyat gecelerine katılanlar, o sırada mahzende
neler olup bittiğinden habersizdi.
L.G.
—Oldukça ilginç bir hikaye...
R.B.
—Hayır, iyice düşündüğümüzde hiçbir durum o kadar da ilginç gelmiyor. Edebiyat,
özellikle de hangi türden ve hangi siyasi inançtan olursa olsun, soylulardan oluşan bir ordudan ibaret olduğunu düşündüğümüzde, her
zaman alçaklığa, aşağılığa ve aynı zamanda işkenceye yakın olmuştur. Sorun
soylu ruhtan kaynaklanır. Ve tabi ki korkudan beslenir.
L.G.
—Sizce tüm kitaplarınız arasında, ister düz yazı ister şiir olsun, bir bağlantı
kurmak mümkün mü? Başka bir deyişle, ne kadar küçük olursa olsun, hepsinde ortak
bir nokta görüyor musunuz?
R.B.
—Bütün kitaplarım birbiriyle bağlantılı. Fakat bu konuyu konuşmak bence sıkıcı
bir faaliyet.
L.G. —Herralde Ödülünü aldığınız Vahşi Hafiyeler
kitabının zamanla kült bir esere dönüşeceğinin farkında mıydınız?
R.B.
—Herralde Ödülü'nü kazanmış olan ve çok sevdiğim iki ya da üç yazar var ve bu
anlamda ismimi onların yer aldığı bir listeye eklemek benim için bir onurdu.
Pitol, Javier Marías ve Pombo’dan bahsediyorum. Ama, Anagram’ın yayınladığı ilk
kitabım olan Uzak Yıldız, 1996 yılında yayınlandığında daha fazla mutlu
olmuştum.
L.G.
—Vahşi Hafiyeleri geleneksel kara roman türüyle ilişkilendirenler de oldu.
Sizce haklılar mı?
R.B.
—Asla. Vahşi Hafiyeler, hatta şimdi düşünüyorum da, eserlerimin tamamı
olmasa da önemli bir kısmı -iyi mi kötü mü bilmiyorum ama- bir türden diğeri
arasında sorunsuz bir şekilde dolaşabiliyor. Nocturno de Chile'de,-hatırladığım
kadarıyla- üç tür var: korku, durum komedisi ve taşra romanı-gotik roman
karışımı.
L.G. —Bana göre son zamanlarda okuduğum en ilginç kitaplardan
biri olan Tres hakkında neler söyleyebilirsiniz? Nasıl ortaya çıktı?
R.B.
—-Tres, adından da anlaşılacağı üzere, farklı zamanlarda yazılmış üç şiir ya da
üç uzun metinden oluşuyor; en eskisi sanırım 1980'de, en yenisi ise 1994 ya da
1995'te yazıldı. Bu kitap hakkında söyleyebileceğim en önemli şey, bir
sandalyeye bağlanıp tekrar tekrar okumaya zorlansam, hiçbir şekilde utanç
duymayacağım bir eser, ki bence bu yeterlidir. Hatta bazen, mantıksız bir coşkuyla, en
iyi iki kitabımdan biri olduğunu bile düşünüyorum.
L.G.
—Kitabın çok iyi karşılanmadığını hatırlıyorum, sanki siz başarılı bir
hikayeciymişsiniz de şiir dünyasına girmenize izin verilmiyormuş gibi. Bununla birlikte,
bu kitap tam anlamıyla bir şiir koleksiyonu değildi.
R.B.
—Eleştirmenler romanlarıma ve kısa öykülerime karşı her zaman çok cömert
davrandılar ve şiirlerim için de benzer bir cömertlik talep etmek onların sabrını ya da eleştirmen tanrısının sabrını kötüye kullanmak
olacaktır. Bu konuda herhangi bir şikayetim yok.
Kesitler - Julio Cortazar - Nerelisin?
...
Ben Arjantinliyim ama hayatın cilvelerinden biri olarak Belçika'nın başkenti Brüksel'de doğdum ve bu oldukça enteresandı. Annem de babam da Arjantinli, babam Brüksel'deki Arjantin Elçiliğinde bir göreve atandığında yeni evlilerdi. Brüksel'e gemiyle gittiler. Dokuz ya da on ay sonra ben Brüksel'de ortaya çıktım. Ancak size oldukça trajik koşullarda ortaya çıktığımı söyleyeceğim, çünkü 26 Ağustos 1914'te doğdum. Tarihle ilgilenenleriniz bir ay önce Birinci Dünya Savaşının patlak verdiğini ve Ağustos 1914'te Kayzer'in Alman birliklerinin kan ve ateş içinde Belçika'ya girdiğini bilecektir. Fransa'ya karşı saldırıya geçmeden önce Brüksel'i işgal ettiler. Bu yüzden benim doğumum çok özeldi çünkü annem bir klinikteydi ve her yere Alman topları düşüyordu. Biraz riskli bir doğumdu ve neredeyse annemin ve hatta benim hayatıma mal oluyordu ama ikimiz de hayatta kaldık. Ailem diplomatik ayrıcalığa sahip olduğu ve Arjantin tarafsız bir ülke olduğu için, Almanlar Belçika'yı işgal ettiğinde, yine tarafsız bir ülke olan İsviçre'ye gitmemize izin verildi. Kız kardeşim orada doğdu. Biz iki kardeşiz. Daha sonra ailem üçüncü bir tarafsız ülkeye, İspanya'ya geçebildi ve 1914'ten savaşın sona erdiği 1918'e kadar orada kaldılar çünkü Arjantin'e dönemiyorlardı. O zamanlar tabii ki yolcu uçağı yoktu, gemiyle de seyahat edilemiyordu çünkü Alman denizaltıları tüm gemileri batırıyordu. Barselona'da kalmak zorundaydık ve çok küçük bir çocuk olarak ilk karışık anılarım Barselona'ya dair anılardır.
Dört yaşındayken Arjantin'e döndüm, o zamanlar konuşmakta olduğum Fransızca'yı unuttum ve şu an olduğum kişi oldum: bir Arjantinli...
Julio Cortazar ve kedi dostu |
Franco'nun Kemikleri - II
francisco franco ve primo de rivera çıkarmanın en önünde atla giderken |
rivera ve kral darbeden sonra birlikte poz veriyorlar. tahmin edin hangisi kral? hayır dombili olan değil, soldaki ibiş tipli olan. |
Kesitler - Roberto Bolaño - Ulises Lima'yla Yaşamak
Karakterlerinden bazılarını gerçek hayattan almış gibisin.
Mesela Ulises Lima böyle bir karakter.
Evet,
o gerçek hayattan alınmış bir karakter.
Ulises
Lima kimdir?
Ulises Lima, bir yıl kadar önce ölen arkadaşım
Mario Santiago’dur.
Bize biraz ondan bahset.
O benim arkadaşımdı, daha doğrusu en
iyi arkadaşımdı. Meksika’lı bir şairdi. Çok garip bir insandı, Mario Santiago
garip bir insandı, sanki birkaç gün önce bir uzay gemisinden inmiş kadar
garipti. Enteresan işleri vardı ve amansız bir okurdu. Duştayken bile okumak
gibi ilginç huylardan bahsediyorum. Duşa girer, suyu açar sonra kitap tuttuğu
elini dışarı doğru uzatır, orada kitap okurdu. İşin ilginç yanı okuduğu
kitaplar benimdi. . Kitaplarımı sürekli ıslanmış buluyordum ve başlarına ne
geldiğini bilmiyordum. “Meksika şehrine yağmur mu yağdı diye düşünürdüm.
Bilirsin, Meksika çok büyük bir şehir Belki bir bölgesinde yağmur yağmıştır ve
kitaplarım yağmurda ıslanmıştır. Garip ama
Sonuçta bir doğa olayı. Olabilir. Bir gün onu duşta kitap okurken
yakaladım, gördüğüm bu mucizevi olay karşısında diz çöküp dua etseydim yeriydi.
Ama ben öyle yapmadım, hatta ona kızdım. Böyle ilginç huyları vardı Mario’nun.
Harika bir karakterdi ama hiç disiplini yoktu. O zamanlar para kazanmak için
Meksika’daki çeşitli dergilerde yazıyorduk, onun yazılarını da ben tamalıyordum.
Bir taslak hazırlıyordu ve ben tamamlıyordum. Sonra kendi yazımı yazmam
gerekiyordu.
Yani tam bir şairdi?
Evet, o, tam bir şairdi. Mükemmel, cesur
bir insandı.
Onun herhangi bir şiirini,
dizesini hatırlıyor musun?
Yaşayacaksam eğer,
dümensiz ve delilik içinde olmalı.
Biraz sert bir dizeymiş. Bu şekilde şairane yaşamak
mümkün mü? Romantik şairlerin poetik yaşam hakkında söylediklerini
hatırlıyorum. Biraz bu dizedeki yaşam tarzını anımsatıyor bana. Hala böyle bir
poetik yaşam mümkün müdür?
Mümkündür ama tavsiye edilmez. Ben,
mesela, oğlumun -ileride yazar olmayı seçerse- dümensiz ve delilik içinde
yaşamasını istemezdim. Kimse sevdiği insanın acı çektiğini görmek istemez.
------
Bu kesit Roberto Bolaño'nun aşağıdaki linkten ulaşılabilecek röportajından alınmıştır.
https://www.youtube.com/watch?v=4opmK0SO-J8&t=2130s
Kesitler - Garcia Marquez - Paris ve Yoksulluk
"Maddi zorluklar her geçen gün daha da kötüye gidiyordu. Çalışamıyordum çünkü çalışma iznim yoktu, bana belgesiz iş verebilecek kimseyi de tanımıyordum, Fransızca bilmiyordum. Bazen boş şişeler bulup onları satıyor, hayatımı bununla sürdürüyordum. Üç yıl boyunca günlük mucizeler sayesinde yaşadım. Bu bende muazzam bir acıya neden oldu. Benimle aynı durumda olan bir grup Latin Amerikalı ile birlikteydim. Kasabın bir biftek alana bir kemik verdiğini öğrendik ve o kemiği kullanarak çorba yapmaya başladık. Bazen çorba yapmak için kemiği ödünç alır ve çorbayı kaynattıktan sonra geri verirdik.
"Hotel de Flandre" adında bir otelde kalıyordum. Oteli Bay ve Bayan Lacroix işletiyordu. Beş parasız kaldığımda onlarla konuştum ve onlara ödeme yapamayacağımı söyledim. Çatı katında kalmama izin verdiler. Bunun bir ya da iki ay süreceğini düşünmüştüm ama bir yıl kaldım ve onlara ödeyecek hiçbir şeyim yoktu.
Geçen hafta Mario Vargas Llosa buradaydı, Hotel Wetter'de kaldı ve otele girdiğimde yöneticilerin aynı Bay ve Bayan Lacroix olduğunu gördüm. İşin ilginç yanı Mario da 1960 yılında aynı duruma düşmüş ve ona da aynı şeyi söylemişler, yani tavan arasında kalmasını. O da uzun süre ödeme yapamamış. Ben o çatı katında kalırken “Albaya mektup yok‘ kitabımı yazdım. Mario, aynı yerde kalırken ’Kent ve Köpekler” kitabını yazmış.
Paris değişmedi ama beni değiştirdi".
hayattan kesitler serisi, ispanyolca konuşan ve bu dilde eser veren yazar ve sanatçılarının hayatlarından kesitleri kendi cümleleriyle aktarır. kitaplardan, dergilerden veya röportajlardan öğrendiğim kesitleri çevirip buraya kopyalıyorum.
İspanya Tarihi III - Tenerife Faciası
Tenerife Faciası olarak da bilinen Los Rodeos kazası 27 Mart 1977 tarihinde meydana geldi. Bu kaza, 500'den fazla insanın hayatını kaybetmesi nedeniyle dünyanın en büyük sivil havacılık felaketi oldu.
Gazete başlığı Tenerife Faciasını bildiriyor. |
Peki Los Rodeos kazası nasıl gerçekleşti?
Bu meseleyi anlatmanın bir basit bir de karmaşık yolu var. Basit yoldan gidersek, pistin üstüne çöken sis ve pilotaj hatası yüzünden iki uçak çarpışır. Bu kadar. İki nokta arasındaki en kısa yol gibi düz. Karmaşık yoldan gidersek -ki hayatımızın şiarı olmuştur karmaşık yollardan ilerlemek- meseleyi anlamak için biraz tarihe bakmamız gerekir.
Tenerife, Kanarya Adalarından biridir. Afrika'ya 95 kilometre, İspanya'ya yaklaşık 1600 km uzaklıkta olan bu adalar İspanyol toprağıdır. Meselenin işte bu mesafelerle, ikinci dünya savaşından sonra yaşanan dekolonizasyonla bağlantısı var. Konuyu daha net anlatabilmek için -neredeyse her zaman yaptığımız gibi- maddelere ayırarak ilerleyeceğiz. Alakasız gibi görünen maddeler okuyabilirsiniz ama emin olun hepsi alakalı ve yine emin olun yazının sonunu Tenerife Faciasına bağlayacağım.
Kanarya Adalarının İspanya'ya ve Afrika'ya olan mesafesi |
- 19. yüzyılın sonlarına doğru Afrika'da sömürgecilik yarışının kızışması üzerine, dönemin Alman İmparatorluğu şansölyesi Bismark'ın liderliğinde "birbirimizi yemeye gerek yok, gelin oturup konuşalım, şu işi bir düzene koyalım" niyetiyle 1884 yılında Berlin Konferansı toplanır. Bu konferansta alınan kararlarla gerekli bölüşüm yapılır ve Afrikanın kuzeyindeki Batı Sahara toprakları İspanya'ya bırakılır.
Berlin Konferansı temsili. Bismark amca eline pıçağı almış Afrika'yı bölüyor |
- 1965 yılında Birleşmiş Milletlerin kolonilere özgürlük verilmesi yönünde aldığı karar doğrultusunda İspanya Batı Sahara'dan çekilir. Bu çekilme öncesinde, bölgeyi sahipsiz toprak statüsünde (terra nullius) bırakmamak için Fas ve Moritanya ile görüşür, altı maddelik Madrid Anlaşması imzalanır ve bölgenin yönetimi Fas ve Moritanya'ya bırakılır.
- İspanya'nın çekilmesinin ardından Fas, Yeşil Yürüyüş olarak adlandırdığı, görünürde sivil fakat on binlerce Fas askeri tarafından desteklenen bir yürüyüş başlatır ve Batı Sahara'nın büyük bir kısmını (siyaset boşluk tanımadığı için) işgal ederek burası artık benim toprağım, der.
Yeşil Yürüyüş'ten bir kare. |
- Diğer taraftan Moritanya'da kendi işgaline girişerek bazı bölgeleri ele geçirir.
- Batı Sahara'nın özgürlüğü ve bağımsızlığını sağlamak için kurulmuş Frente Polisario (Polisario Cephesi) isimli örgüt ise bu iki ülkeye karşı savaş başlatır. Birkaç sene sonra Moritanya "amaaan kim uğraşacak şimdi bunlarla, benim derdim zaten bana yeter" diyerek işgal ettiği bölgelerden çekilir. Fas ise, "körün istediği bir göz Allah verdi iki göz" der ve bütün Batı Sahara'ya göz diker. Hali hazırda Batı Sahara'nın yüzde yirmi kadarı Polisario'nun kontrolündedir. Sahra Demokratik Arap Cumhuriyeti adı altında bir devlet kurulmuştur, bu devlet kısmi olarak tanınmaktadır.
Kısacası Afrika'nın kuzeyinde işler, İspanya'nın çekilmesinin ardından karışır. Bu hep böyle olur aslında. Game of Thrones'ta Robert Baratheon ölünce işlerin nasıl karıştığını hatırlayabiliriz. Güç gidince o gücün altında yıllar boyunca birlikte var olan küçük küçük güçler arasında savaş başlar. Bu konuyu ne zaman düşünsem aklıma Yugoslavya gelir ve sebebini benim de bilmediğim şekilde büyük bir üzüntü duyarım. Gören de dedelerim yugoslav göçmeniydi zanneder. Alakası yok. Neyse, slav halklarını bir arada tutan Yugoslavya'nın dağılmasının ardından neler yaşandığına bakarak da anlayabiliriz Batı Sahara'da olup bitenleri. (Yugoslavya mon amor, bu arada)
Ne baktın yegenim? |
- Bu noktada, yukarıda bahsi geçen "Frente Polisario" örgütünden biraz bahsetmek gerekebilir. Polisario Cephesi, bütün bu dekolonizasyon süreci boyunca İspanya tarafından hiç iplenmemiş, muhatap bile alınmamış bir ülke tarafından desteklenmektedir; Cezayir. Örgütün kuruluşu Cezayir'de gerçekleşmiştir, örgütün propaganda yayınları Cezayir'den yapılmıştır, örgüte silah desteği Cezayir, Kaddafi Libya'sı ve az da olsa Sovyetler Birliği tarafından sağlanmıştır. Yani Frente Polisario ve bu noktaya kadar adını anmadığımız, arkada sinsi gibi duran Cezayir de az değildir hani.
- Cezayir Akdeniz'e kıyısı olmakla birlikte, her zaman Atlantik okyanusuna doğrudan bir çıkış istemiş ve bu rüyasını gerçekleştirmek için Sahara'nın ikiye bölünmesini, bir kısmının Fas'a, diğer kısmının ise Polisario'ya, yani dolaylı olarak kendisine verilmesini istemiştir. Bu hayalinden hala vazgeçmemiştir. Güncel olarak Cezayir'in arası İspanya'yla oldukça kötüdür ve Fas'la ilişkileri neredeyse yok denecek kadardır. En son birkaç sene önce, Fas'ın "sen Polisario'yu desteklersen ben de El Kabail'i desteklerim" demesiyle kopmuştur. El Kabail, Cezayir'de faaliyet gösteren ayrılıkçı bir örgüt. Bunlar bir tamamen küsüp bir azıcık barıştığı için son durumları nedir bilmiyorum.
- Yetmişli yıllardan beri meselenin içine girmeye çalışan ve hep dışa itilen Cezayir, bir gün Batı Sahara'dan kendine düşen payı alacağına inanmış olacak ki, bölgenin hemen karşısındaki Kanarya Adalarına da el atmıştır. Kanarya Adaları, Amerika kıtasına doğru yapılan ticaret için önemli bir ve stratejik bir limandır. Zira adalardan sonra ticaret rüzgarı olarak bilinen alize'ler başlamaktadır. Herhalde Cezayir "önce sahrayı alıyoruz, ardından kanaryalara çıkıyoruz, sonra kendimizi alizelere bırakıyoruz, sonra ver elini amerika kıtası" diye düşünmüş olacak ki "hazır dekolonizasyon başlamışken şu kanarya adalarına da bir el atın, kolonyalizmden geberdi adamlar" diye propagandaya başlamış ve tıpkı Batı Sahara'da Polisario'yu desteklediği gibi, Kanarya Adalarında da ayrılıkçı örgütleri desteklemiştir.
- Kanarya Adaları Bağımsızlık Hareketi 1964 yılında Antonio Cubillo adında bir avukat tarafından Cezayir'de kurulur. Cezayir bu harekete bir radyo istasyonu sağlar ve Cubillo kanarya adalarına yayın yapar. Örgüt biraz güç kazanınca Guanche Silahlı Güçleri adında bir silahlı kanat oluşturur ve eylemlere girişir. Guanche; Kanarya Adalarının yerli halkına verilen addır.
- Örgütün eylem tarzı genellikle Kanarya Adalarının turistik tesislerini bombalamak şeklindedir. Örgüt, tıpkı Bask ülkesinin bağımsızlığını isteyen ETA gibi, bir yere bomba bırakmakta, patlamadan önce telefonla bomba bıraktıkları yeri polislere bildirmektedir.
- O gün, Los Rodeos havalimanında beklenmedik bir yoğunluk yaşandı. Gran Canaria adasında bulunan havalimanına gitmesi gereken bütün uçaklar güvenlik nedeniyle Los Rodeos'a yönlendirilmişti zira Gran Canaria havalimanında bir patlama olmuş ve ikinci bir patlama riski nedeniyle havalimanı kapatılmıştı.
- KLM'nin 4805 ve PAA 1736 sefer sayılı uçuşları da diğer birçok uçuş gibi komşu Tenerife adasındaki Los Rodeos havaalanına yönlendirildi. O zamanlar Los Rodeos böylesi bir yoğunluğu rahatlıkla kaldıramayacak kadar küçüktü. Tek bir pisti vardı ve kontrolörleri bu kadar çok uçağa, hele hele jumbo tipi uçaklara alışık değildi, üstelik Pazar günüydü, dolayısıyla görev başında sadece iki kişi vardı. Yer radarları yoktu ve pist ışıkları arızalıydı. Buna ek olarak, Tenerife'nin artık yetmeyen havalimanındaki sıkışıklığı gidermek için planlanan Tenerife Güney Havalimanı hala yapım aşamasındaydı ve Kasım 1978'e kadar açılmayacaktı.
- Gran Canaria havaalanı yeniden açıldığında, Pan Am 1736'nın uçuş ekibi kalkış ve uçuş izni istemek için harekete geçti, ancak KLM 4805'in yakıt ikmali için izin istemesi ve pist çıkışını engellemesi nedeniyle beklemek zorunda kaldılar. Tam yükleme tamamlanırken, polisin Gran Canaria havaalanını tekrar kapattığı bildirildi. İki 747 iki saat daha beklemek zorunda kaldı. Hollanda uçağı tanklarını 55 000 litre yakıtla doldurmuştu, bu durum için aşırı bir miktardı, ancak son varış noktası Amsterdam olduğu için Gran Canaria'da tekrar yakıt ikmali yapmak zorunda kalmayacaktı. KLM'nin kaptan pilotu aceleci davranıyordu.
- Gran Canaria havalimanının tekrar açıldığı haberi gelince radyo trafiği arttı ve KLM pilotu görüşmeleri yanlış yorumlayarak kalkış izni verildiğini zannetti. Oysa Pan Am uçağı hala pistteydi. Görüş mesafesi de bulunmadığından, kalkış yapmak için hızlanmış olan KLM uçağı hala pistte beklemekte olan PAN AM uçağını gördüğünde artık yapacak bir şey yoktu. Kaptan havalanmaya çalışsa da çarpışmayı engelleyemedi. Kazada KLM uçağındaki tüm mürettebat ve yolcular öldü, Pan Am uçağındakilerin büyük çoğunluğu öldü, sadece uçağın ön tarafında oturan yolculardan bazıları kurtuldu. Toplamda 583 kişi hayatını kaybetti.
Soru - Yanıt
Soru: Bu olay sonrasında İspanya nasıl bir reaksiyon verdi?
Yanıt: Örgüt olayın sorumluluğunun kendilerinde olmadığını, hatanın pilotlarda olduğunu söyledi. İspanya gizli servisleri Cezayir'e iki kişiyi göndererek örgütün lideri olan Antonio Cubillo'ya suikast düzenledi. Ellerindeki bıçaklarla Cubillo'ya allah ne verdiyse dalan kişiler tam adamın boğazını kesecekken çevrede bulunanlar müdahale etti. Cubillo ölmedi ama ömrünün sonuna kadar topal kaldı. Bu olaydan bir yıl sonra örgüt silah bıraktı. İspanya 1985 yılında, İspanyol Anayasasına bağlılık yemini etmesi karşılığında Cubillo'yu affetti. Cubillo ülkeye dönüp avukatlık yapmaya devam etti. Suikast girişiminden tam 25 yıl sonra İspanya, Cubillo'dan özür diledi ve 150 bin Euro tutarında tazminatı kendisine ödedi. Bu parayla dokuz yıl güzel güzel yaşayan eski örgüt lideri 2013 yılında öldü.
Soru: Kanarya Adaları Bağımsızlık Hareketine ne oldu?
Yanıt: Kanarya Adaları Bağımsızlık Hareketi yalan oldu.
Soru: Cezayir şimdi ne yapıyor?
Yanıt: Cezayir ve Fas hala atara atar gidere gider kafasında takılıyorlar. Rüzgar Fas'tan yana zira İspanya (biraz da Ceuta ve Melilla'ya bir şey olmasa bari mantığıyla) Fas'ın Batı Sahara üzerindeki egemenliğine pozitif yaklaşıyor. Amerika (özellikle Trump döneminde) onlara destek vermekten geri durmadı. Yani garibim Cezayir kendi çaldı kendi oynadı.
Soru: Batı Sahara kimin?
Yanıt: Normalde referandum yapılması gerekiyordu. Ama 1970'li yıllardan bu yana bir türlü yapılamadı referandum. Son yıllarda "referandum yapılacakmış, duydun mu?", "referandum var diyorlar, hayırlısı, göreceğiz" gibi söylentiler artıyor. Tabi Fas yerleştireceği kadar nüfus yerleştirdi saharaya, neden yapmasınlar ki artık referandumu.
Soru: Kıssadan hisse?
Yanıt: Cezayir Atlantik okyanusuna doğrudan bir çıkış bulamadı. Murillo Kanarya Adalarını bağımsızlığa kavuşturup başkan olamadı. Sahara meselesi kesin çözüme kavuşmadı. KLM ve Pan Am yolcuları öldükleriyle kaldılar. İnsan yaşamı çok ucuz.
Soru: Neden Kanarya Adaları demişler? Çok mu kanarya var?
Yanıt: Bu konuda çok fazla söylenti var ve bu söylentilerin hiç biri kanaryalarla ilgili değil. Benim aklıma en çok yatan söylenti adalara geldiğinde köpekleri gören Romalı bir tarihçinin, canis/canin yani köpek kelimesinden yola çıkarak adaya köpek adaları gibi bir isim taktığı. Kanarya Adalarının armasının iki yanındaki köpek de bu söylentiyi destekliyor.
Ahan da köpekler burada. |
Son soru: Eee sen neler yaptın?
Son yanıt: Ne olsun be ya. Sıcaktan erimece, durmadan çalışmaca ve fırsat buldukça bloga yazı yazmaca.